Donderdag 3 Mei

Het was een dag met een enorm bruusk begin! Om kwart voor 7 werd er plots op mijn deur geklopt en werd mijn naam geroepen. Ik doe open en zie mijn gastvrouw daar staan met enkel een handdoek aan. ‘Sally, we leave now’ kwam ze mij verkondigen, ik snapte er niks van! ‘now?’ Hoe kan ik nu vertrekken zonder douche of dergelijke? Maar het moest blijkbaar allemaal heel snel gaan, want ze moest naar een trouwfeest en dat begon om 7u. Met volle vaart nam ik toch nog een douche van 5 minuten en vloog ik in mijn kledij. Tandjes poetsen zat er helaas vandaag niet in! Ik denk dat ik nog nooit zo snel klaar ben geweest in de ochtend. Fijn vond ik het alleszins niet echt, gisteren zei ze dat we maar om half 9 gingen vertrekken en dan ineens wordt je gestresseerd de dag in gegooid. Om 5 voor 7 zette ze me af bij een van haar collega’s, P’Tanja. P’Tanja woont in een erg typisch Thais huis, een houten woning op palen omgeven door andere houten woningen die tot haar familie behoren. Met nog kleine oogjes zette ik me neer onder het huis (de mensen hebben daar hun eettafel staan) en dacht nog even wat te relaxen. Het relaxen was echter snel gedaan toen een van de zovele familieleden afkwam met zijn ziek zoontje. Ze zaten rechtover me en de kleine jongen was voortdurend aan het hoesten (zonder hand voor de mond). Niet echt gezellig om je dag mee te beginnen, want een rochel is daar de gewoonte bij. Gelukkig zijn we dat gerochel wel al gewoon en negeerde ik het compleet. Maar, wat er daarop volgde kon ik helaas niet negeren. Het zieke jongetje, dat nog steeds rechtover me zat, begon ineens luidkeels te braken en ik zag het rode vruchtensapje dat hij voorheen had gedronken de lucht in vliegen. Dat was blijkbaar geen drama zoals dat in België is, want opkuisen was nog niet voor direct. 2 mensen hebben nog lekker even door het braaksel gewandeld vooraleer de oma met de schop afkwam en er gewoon wat zand overheen smeet. Zalig toch? Na het ontbijt nam P’Tanja me mee naar school op haar scooter. Ze moest eens lachen omdat ik niet in amazonezit ging zitten met mijn rok, hier in Thailand is dat de gewoonte. Maar ik vind het toch net ietsje te gevaarlijk om dat te doen! Op school hebben we weer veel plezier gehad met onze leerlingen, en ook met Sam, die weer een stommiteit heeft begaan! Hij had namelijk een heel bord beschreven met een ‘permanent marker’. Onuitwisbaar dus! Het was even zweten toen we ontdekten dat we niks meer van het bord kregen, we wisten echt niet wat gedaan. Met volle macht begonnen we met onze vingers over de letters te wrijven, het hielp een beetje, maar om daar heel dat bord mee leeg te krijgen bleek een heuse opdracht te zijn. We wisten echt niet wat gedaan!

Na een half uurtje gaf ik het op en zei ik ‘wat zou dat geven als ik daar met een gewone bordstift over zou gaan?’ Ik probeerde het, veegde alles weg en plots stond er niks meer… Blijkbaar vermengde die inkt zich met elkaar waardoor we de inkt konden wegvegen. Het bleek een wondermiddel, want op nog geen half uurtje was de rest van ons bord weer wit! Af en toe heb ik blijkbaar toch nog eens goede ideetjes, en ik ben er fier op, hihi! We waren net op tijd klaar voor de lunch. Maar de lunch bleek een lachertje te zijn, niemand nam ons mee naar een eethutje en iemand zou voor ons ergens een bakje eten gaan kopen. Toen het uiteindelijk al kwart voor 1 was begonnen we ons te ergeren, want ons kamp begint altijd terug om 1u. Om 10 voor 1 kwamen ze eindelijk ons eten brengen, niet zo tof natuurlijk, want we hadden maar 10 minuutjes over om alles naar binnen te spelen. Het is ons wel gelukt hoor, maar echt fijn is het niet! Tijdens de rest van de dag is er niet echt iets speciaals gebeurd, dus echt veel kan ik daar niet over schrijven.