Maandag 14 Mei

Vandaag was de allerlaatste dag van mijn ‘vakantie’ in Thailand. Het was daarbij ook nog eens de laatste dag met mijn wederhelft. We besloten vandaag wat ‘lui’ te zijn, maar ook deze keer werd dat voornemen niet nageleefd. Om 7u werden we wakker en kochten we wat ‘brood’ in de 7/11. In de ochtend was het tijd om de bagage te maken, en ik merkte dat ik met dubbel zoveel bagage zat als toen ik naar Bangkok kwam. Typisch… Ik hoop maar dat ik alles mee naar België krijg! Rond de middag gingen we eten in een gezellig restaurantje op Khao San road, dat is heel bekend voor het uitgaansleven. We bestelden (zoals altijd in Azië) samen. In België bestelt iedereen zijn eigen gerecht en wordt er niet gedeeld, tenzij eens een vorkje om te proeven. In Azië is het de gewoonte dat je met 2 dingen besteld die je beiden lust en die dan in het midden van de tafel plaatst. Je eet dan beiden van die gerechten. Ik vind dat altijd heel gezellig. We bestelden spicy papaya salad, want Song is zoals alle Koreanen verzot op spicy, Gordon Bleu en Green curry. Grappige combinaties, maar echt wel overheerlijk! Ohja, en ik nam nog een bananenshake (even om Nele jaloers te maken).

We besloten om in de middag naar een outlet te gaan (Jean Thompson ofzoiets). ‘Niet ver’ zei Song. ‘In Bangkok is alles niet ver!’. Na een uur rijden (wie zei hier niet ver?!) zegt de taxi chauffeur dat we zijn aangekomen. We stonden echt in een straat waar niks te zien was, zelfs geen winkel! We liepen de straat uit, maar zagen niks. We liepen de straat nog eens af, maar zagen nog niks. Uiteindelijk vroegen we aan een meisje of die ons kon helpen, met 2 woorden Engels en vooral veel lichaamsgebaren snapten we uiteindelijk toch wat ze bedoelde. Joepie, we wisten waar we heen moesten gaan, met volle overtuiging marcheerden we naar ons doel. Eenmaal aangekomen bleek ons een grote teleurstelling te wachten, Jean Thompson outlet bleek een groothandelaar te zijn die enkel machines en decoratiemateriaal verkocht. Wat was dat even spijtig! De eerste beste taxi namen we terug naar huis, gelukkig besloot die even de tolweg te nemen en waren we op een half uurtje aan ons hotel. Spijtig van die verloren tijd, maar onderweg hebben we wel weer wat kunnen ‘sightseeën’ omdat we weer nieuwe delen van Bangkok tegen kwamen met hoge gebouwen en toffe uitzichten. We besloten het er nog eens van te nemen en nog eens een Thaise massage te ondergaan. We gaan naar de dichtstbijzijnde massage ‘shop’ en besluiten hier binnen te gaan. Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit, beeld je even in, een kamer de grootte van een klaslokaal. Het lokaal volgepropt met matrassen en ergens daartussen een klein tafeltje dat dient als ‘kassa’. Het deed me wat denken aan een ziekenboeg tijdens de oorlog (al hadden ze daar waarschijnlijk geen matrassen). Ik besloot te gaan voor de schouder- en nekmassage van 1uur en Song ging voor de schouder-, nek- en voetmassage van 1uur en half. We werden direct een broek in de handen gestopt en vermits ik een rok aanhad schoof dat dikke vrouwtje die linnen broek maar meteen over mijn blote billen. We kregen eerst een ‘voetbadje’. Een afwasbakje gevuld met water waarin je je voeten moest zetten. Handdoeken kennen ze daar blijkbaar ook niet, want onze voeten werden afgedroogd met oude kledij! Hahaha, soms moet ik toch echt eens lachen hier in Thailand! Ik werd op een matras met een muffe geur gedropt en een goed gezet meisje komt me masseren. En masseren dat kon ze, met haar hele gewicht duwt ze mijn spieren los, ik voel het nog! Maar echt relaxerend was het niet, want om de 5 seconden liep er een nieuwe klant binnen en werd die ergens op de matrasjes naast ons gelegd. Het leek wel bandwerk! Na een uurtje zat mijn massage erop en moest ik nog een half uurtje op Song wachten. Ik zette me naast de ‘hoop matrassen’ en kreeg een groene thee. Ik besloot nog even de ‘menukaart’ te lezen en kwam tot de constatatie dat er nog een achterkant bleek te zijn. En die achterkant, wel, die was nu net het interessantste! Ik herhaal letterlijk ‘voor vrouwelijke klanten: De mannelijke masseurs kunnen je ook een andere massage geven dan enkel een oliemassage. Indien dit gewenst, vraag dan eerst op voorhand aan de balie. Indien gewenst kan je ook eerst een gewone massage krijgen van de vrouwelijke medewerksters, waarna de mannelijke medewerker het zal overnemen om verder te gaan met de andere massage.’ Las ik dat nu goed? Ik herlas niet 1 maal, maar ik denk dat ik dat 5 keer heb herlezen. Dat vooral omdat het Engels nogal slecht was en ik dus eerst 2 maal moest lezen voor ik verstond wat ze nu eigenlijk bedoelden met een ‘andere massage’. En ik die dacht dat dat alleen voor mannen werd gedaan? Ik zocht tevergeefs naar een prijs, want ik was wel eens benieuwd, maar die stond helaas nergens vermeld. Mijn half uurtje wachttijd werd opeens al plots wat interessanter! En dat was nog niet alles. Ik was gezellig van mijn groene thee aan het nippen toen plots, uit het niets, iemand een dikke wind liet ontsnappen. Ik keek rond, en de masseuses keken rond en ze begonnen allemaal zoals jonge meisjes te giechelen. Haha, die klant die dat heeft laten ontsnappen zal dat geen 2 keer doen, dacht ik. Maar nog geen 5 minuten later ontsnapte er een 2de! Zonder gêne, zonder enige kik. En weer was er gegiechel. Dat is dan weer het nadeel van zo een klaslokaal vol matrassen, enige privacy heb je daar niet echt. Het heeft zijn charmes, maar voor die ene klant natuurlijk ook zijn nadelen! Na onze massage waren we weer helemaal klaar voor ons ‘laatste avondmaal’. Het eten duurde echter zo enorm lang dat we het uiteindelijk hebben naar binnen moeten slokken omdat we bijna moesten vertrekken naar de luchthaven! We gingen nog eerst even douchen en vertrokken dan om 8u naar de luchthaven. Uit de kamer naast ons kwam ineens een schaars geklede Thaise vrouw. Haar topje bestond enkel uit wat pailletten waar je enorm kon doorzien, haar rokje was zo kort dat je bijna alles zag en haar schoenen zo hoog als een meetlat! Haar make-up bestond uit meters poeder en haar haar zat in de war. 2 keer raden wat ze daar was gaan doen! Ik, met mijn vrouwelijke intuïties had dat natuurlijk direct door, maar Song was helemaal niet mee. Hoe overduidelijk kan iets zijn? Met haar cheap geklede outfit en haar afgeleefd gezicht stapte ze bij ons in de lift. Tijd genoeg dus om haar nog even te inspecteren. Ik met mijn hoog verbeeldingsvermogen vind dan ook alles interessant en ik vroeg me meteen af hoe het moet zijn om zulk leven te leiden. Na onze ‘encounter’ met een real life hooker namen we de taxi naar de luchthaven, ik heb er gelukkig nog 100 bath afgeprutst. Dat heb ik hier wel geleerd in Thailand, afdingen! Maar dat doe ik waarschijnlijk ook al omdat ik weet wat de echte prijzen zijn en omdat ik nu weet wat ze erbij foefelen omdat je buitenlanders bent. Na 40 minuten kwamen we aan in de luchthaven en ons afscheid duurde niet lang, want Song moest nog wat gaan tax free shoppen voor iemand thuis. Deze keer was het een minder moeilijk afscheid dan vorige keer, en dat vooral omdat we weten dat het nu weer maar 2 maandjes duurt vooraleer we elkaar terug zien! Ik nam de taxi naar Mo Chit 2, waar ik mijn bus zou nemen naar Surin. Helaas had ik enkel briefjes van 1000 bath op zak en reed de taxi chauffeur dan maar een eindje om naar de dichtstbijzijnde 7/11 om mijn briefje te gaan wisselen. In Mo Chit 2 werd ik letterlijk uit de taxi gegooid. Ik liep binnen in de terminal en wist ineens niet wat doen. Alles daar was in het Thais, geen enkel woordje Engels. Ook mijn ticket had geen Engels, dus het beloofde nog een heuse zoektocht te worden. Er waren meer dan 70 gates, dus ik kon ze onmogelijk allemaal een voor een aflopen. Uiteindelijk besloot ik het maar aan iemand te vragen, gelukkig kon die nog wijzen! Zo werd ik doorgestuurd naar de ‘balie’ van Nakhonchai Air die me wist te zeggen dat mijn bus zou vertrekken op gate 15. Na een uur en kwartier wachten begaf ik me naar beneden, waar gate 15 zich bevond. Het opmerkelijke was dat in deze bus terminal geen enkele buitenlander te zien was, buiten ik dan natuurlijk! Mijn bus zou vertrekken om 23.25, maar toen het 23.25 was bleven er maar andere bussen van Nakhonchai air toestromen en vertrekken. Ik werd een beetje ongerust toen het plots al kwart voor 12 was en mijn bus er nog niet was, had ik hem gemist, had ik me aan de verkeerde gate gezet? Om 10 voor 12 kwam mijn bus alsnog toe, de meerderheid van de mensen zaten er al in, waarschijnlijk kwamen die van een andere terminal. Mijn zitje was, zoals zelf gekozen, weer aan het raam, dan heb ik iets om mijn hoofd tegen te leunen. Helaas was mijn zitje naast een vrouw die nogal scheef haar benen legde en met haar achterwerk onder de leuning door tegen mij zat te porren. Al bij al was ik klaar voor de ellelange rit naar Surin, en zo zat mijn vakantie er dus helemaal op!