Zondag 13 Mei

Wat was het weer vroeg vandaag, om half 6 moesten we opstaan want vandaag hadden we weer een drukke dag voor de boeg! Om 7u werden we opgehaald in de inkomsthal van ons hotel, met een mini van werden we zoals vorige keer naar een andere plaats gebracht waar er nieuwe mensen opstapten. De eerst stop was een kerkhof van de 2de wereldoorlog. Voor mij niet zo heel interessant, want ik heb het niet zo voor de geschiedenis van oorlogen (behalve dan die van Noord en Zuid-Korea en Amerika).

We bleven daar gelukkig niet al te lang en vervolgden onze tour naar de river kwai bridge. Blijkbaar een heel belangrijke brug in de geschiedenis van Thailand. Deze werd gemaakt in de 2e wereldoorlog door krijgsgevangenen. Voor meer informatie over de brug bekijk je maar eens de Franse speelfilm ‘the bridge on the River Kwai’. De brug was interessant om te zien omdat die je echt nog het gevoel van ‘authenticiteit’ gaf. Je kon eroverheen wandelen, en ook al vond ik het enorm griezelig, ik deed het toch. Je denkt misschien, wat raar dat ze dat griezelig vindt, maar wanneer je de brug over wandelt stap je over oude stukken ijzer die wat aan elkaar gelast zijn. Tussen de lappen ijzer door kan je de diepte in zien. Niet echt een amusement wanneer je hoogtevrees hebt.

20 minuutjes na de wandeling over de brug namen we de boemeltrein om eindelijk eens die Birma spoorlijn te zien (die ook helemaal gebouwd is dor krijgsgevangenen van Japan).

Een van de bekendste plekken op die Birma spoorlijn is de zogenaamde ‘hellfire pass’. Ze noemen dit de hellfire pass omdat het een passage is van 1200 meter lengte en 5 meter breedte die door een berg heengaat. Hellfire staat natuurlijk voor de erbarmelijke omstandigheden waarin de krijgsgevangenen de passage hebben moeten uithakken. De rit duurde ongeveer 1uur en half en nam ons van platteland naar bergachtige gebieden. Je denkt vast dat een ritje met een boemeltrein niet de moeite is, maar dan heb je het deze keer toch echt fout! De trein zwiept en springt over de sporen heen, alles kraakt en alles piept. De zitjes zijn nog helemaal in het hout en je voelt ook hier weer de authenticiteit. Al moet ik zeggen dat ik de authenticiteit ook ‘gevoeld’ heb! Na een sprongetje van de trein over het spoor schoof ineens het bankje van de ijzeren houder en viel ik dus met bank en al op de grond. Grappige situatie, maar wel een enorme blauwe plek achteraf!

Na onze rit met de trein namen ze ons eerst mee te eten, bij ons zaten er 3 Koreanen en 2 Spanjaarden. Het was leuk te merken dat het Spaans koppeltje duidelijk nog nooit Thais had gegeten, want bij elk gerecht vroegen ze wat het was. Ik was duidelijk de ‘kenner’, best te verstaan na 3 maanden Thailand! Na onze overheerlijke lunch mochten we een ‘bamboo rafting’ rit doen, de schoenen moesten uit omdat de voetjes nat werden. Onvoorstelbaar hoe je met 7 man op zo een bamboe vlootje kruipt en het toch mooi blijft drijven. Het ritje duurde maar 20 minuten, maar het was wel enorm relaxerend. Aan de kant waren er een groepje jongens aan het zwemmen, in de bomen aan het kruipen en er dan uit aan het springen het water in. Het leek me super tof, ik wou dat ik ook nog eens jong was en hier mijn jeugd even kon overdoen. Maar ik ben toch blij dat ik in onze generatie ben opgegroeid, waar we nog veel buiten speelde, en niet in deze generatie, waar ze allemaal achter de computer zitten! Op ons vlootje heb ik even moeten lachen. De Koreanen vroegen iets aan mij en Song in het Engels, wij antwoorden natuurlijk in het Koreaans en zij verschoten zich een bult. Ze hadden niet verwacht dat Song Koreaans sprak, grappig toch?

Ons ritje duurde helaas niet lang, maar er stond al iets veel beters op ons te wachten… een ritje op een olifant. Of beter, een ‘trektocht’ op een olifant. Ik werd op een olifant geduwd met Song en nog een Japans oud mannetje.

Het zitje zat echt zo enorm raar en scheef dat ik echt niet comfortabel zat, ik kreeg het gevoel alsof ik elk moment van die olifant zou kunnen vallen. De andere olifantjes voelden dat wij bananen bijhadden en zochten met hun slurf mijn hele lijf af op zoek naar die banaan. Raar gevoel hoor, die olifantenhuid! Ook deze rit duurde 20minuten en was best wel ‘beestig’!

Helaas was dit het einde van onze tour vandaag en zat er weer een lange rit (2u en half) voor de boeg. Gelukkig zijn we dat hier in Thailand wel al zo gewoon! We kwamen aan bij ons in het hotel om 7u, we besloten ergens iets lekker te gaan eten, want we verbleven in de toeristische straat. Ik noem het ‘de farangwijk’. Met een lekker Thais biertje (ja, thais bier valt best goed mee), een vullende maaltijd en een mooi persoon was mijn avond weer goed. En zo kon ik met een goed geweten mijn dag weer afsluiten, wetende dat morgen helaas weer de laatste dag samen is!